Sprong in het diepe

Sprong in het diepe!

Wie had in september 2022 kunnen bedenken dat ons isolatiemateriaal, biologische rogge voor 400 strobalen, in juli 2023 al zo hoog zou staan... Wij niet! Want ten eerste was bouwen met stro toen nog niet in beeld en ten tweede kregen we een teleurstelling te verwerken.

Voor degenen die het nog niet weten: we wonen sinds 2013 op een schitterende plek in natuurgebied de Maasheggen (buitendijks bij Vortum-Mullem), in een boerderijdeel dat we huren van Eric Lamers. Hij woont zelf op zijn biologische melkveehouderij in Vierlingsbeek, maar is bijna elke dag op de Schutkooi te vinden: zijn natuurinclusieve boerderij met een erf dat aan een fietspad grenst. 

Dit erf omvat horeca, een dagbesteding, drie natuurhuisjes, de praktijk van een wandelcoach, een vlinderroute (foto rechts), de vlinderkapel en ons bedrijfje de Wereldboom.

Onze hoop was om ons tiny house (zie de blog van 25 mei) te bouwen op het erf van de Schutkooi, en zo ook het thema bouwen & wonen toe te voegen aan de duurzaamheidsgedachte die we hier met z'n allen willen uitdragen. Maar toen we dit idee half september 2022 bij Eric aankaartten, wachtte ons een teleurstelling: hier was geen bouwblok meer voor... 

Ze zeggen wel eens: als er ergens een deur dichtgaat, gaat ergens anders een raampje open. Dit keer ging het raampje al open voordat de deur dichtging! Twee dagen voor ons gesprek met Eric appte mijn jongste zus Marion:

Ik heb met PW erover gehad hoe hij er tegenaan kijkt om 89a te slopen en jullie tiny house te laten zetten. Hij ziet dat ook zitten met goede afspraken.

Het ouderlijk huis van PW in Venray

PW is Pieter-Willem, haar man, en 89a is zijn ouderlijk huis. Het is in 1960 gebouwd en staat samen met hun eigen huis op een groot perceel in een Venrayse woonwijk. Nadat eerst PW's vader en later zijn moeder was overleden werd het leeggekomen huis steeds tijdelijk verhuurd, maar eigenlijk was het toe aan een grondige renovatie of sloop. Toen Pieter-Willem en Marion hoorden van ons idee werden ze enthousiast en boden ons deze gouden kans!

Een paar maanden daarvoor, toen ik nog wanhopig zocht naar een nieuw spoor (zie de blog van 25 mei) had ik het universum (of mezelf?) een belofte gedaan: ik ben bereid om alles los te laten om mijn spoor te kunnen volgen, als het nodig is zelfs deze prachtige plek in de natuur... En nu bleek, dat we dat inderdaad zouden moeten doen. Nee, wacht, geen móeten. We waren vrij om te kiezen, en de keus was duidelijk: óf ons plan laten schieten en in onze comfortzone oud worden, óf daaruit stappen, het erf verlaten, verhuizen naar Venray en volle kracht vooruit, een nieuw avontuur tegemoet!

Het was even slikken. We stelden ons voor hoe het zou zijn, niet meer vanuit je achterdeur de natuur in kunnen stappen, reeën spotten, dassen ontmoeten, de geur van de bloeiende meidoorn opsnuiven, bloedrode zonsondergangen zien uitwaaieren over de hele avondhemel, in een maanlichte nacht luisteren naar de nachtegaal... O, dat zou pijn doen. We hebben altijd in rijtjeshuizen gewoond, we hadden deze schat gevonden en zouden hem verliezen. 

Frank haalde diep adem en zei: 'Maar dan gaan we wél met stro en leem bouwen!' Bouwen met stro en leem... een lang gekoesterde droom die zomaar opeens werkelijkheid kon worden. Dat gaf de doorslag. We zijn niet handig, we hadden (nog!) geen kaas gegeten van bouwen en alles wat daarbij komt kijken, maar we zouden deze kans grijpen!

Later, lopend over het erf, overviel me een gevoel van opwinding: ik heb het gedaan! Ik laat alles los! En toen: ik zit op de goede weg. En opeens had ik het gevoel dat ik (Ik! Met mijn hoogtevrees!) me vol overgave, gestrekt, armen wijd, voorover van de rand van een ravijn liet vallen... in het volste vertouwen dat ik niet te pletter zou slaan, maar zou zweven en een zachte landing zou maken.

In de volgende blog: ons bouwproject neemt vorm aan!