Hoe het begon...

Ons isolatiemateriaal groeit al lekker op de akker van boer Gaveshi ;-) Deze foto is half mei genomen.

Maar hoe begon dit bouwavontuur? Eigenlijk was ik al jaren aan het piekeren. Welke kant moesten we op met onze Wereldboom? We hebben jarenlang kinderactiviteiten georganiseerd met als motto: Jij telt mee! Iedereen kan iets en samen kunnen we alles. De activiteiten waren gericht op de eigen fantasie en creativiteit van de kinderen, en op de natuur. Want: waar je van leert houden, daar ga je als vanzelf voor zorgen. Daar ga je goed mee om!

Iets anders. Maar wat?

We passeerden de 60 en voelden dat dit soort activiteiten, hoe leuk ook, toch steeds meer inspanning gingen vergen. En bij ons sloeg, zoals elke zeven à acht jaar, de onrust toe: tijd voor een nieuwe weg.

Alleen hadden we geen idee welke dan. Helemaal stoppen was geen optie. We wilden actief bezig blijven rondom onze idealen. Ik wilde mijn boek Licht; een vertelling graag handen en voeten geven - dingen doen in verbinding met de aarde en alles wat leeft: planten, dieren en mensen. Maar hoe? Ik bedacht duizend manieren en verwierp ze alle duizend weer. Ik werd nergens echt enthousiast van. 
Ken je dat gevoel? Het is ontzettend frustrerend. Je bent niet tevreden meer met het leven dat je leidt, het kriebelt en wringt. Je wilt iets anders. Maar wat? Geen idee... Dit gepieker kan lang duren en je helemaal gek maken. En dan, opeens, als je het niet verwacht...

Flits!

Bij mij gebeurde dat op kerstavond 2022, toen ik ziek in bed lag. Ik had het huis voor me alleen, want de anderen waren uit eten bij onze jongste zoon en zijn vriendin. Ik had nog met een emmertje bij de deur gestaan, voor als ik tijdens de autorit... Maar ik zag wel hoe belachelijk dat was - wat ging ik doen bij dat kerstdiner, spuugmisselijk als ik was? Ik zwaaide de lieve familie uit en ging plat.
Het was donker en stil en ik lag ongericht te denken. Van alles stroomde er door me heen. De klimaatstakingen en zorgen van de jongeren, hun marsen, hun gesprekken met wereldleiders! Zoveel loze beloften, zo'n dringende zaak... Ik wilde ze graag steunen, maar wist niet hoe. Ik heb in het verleden in een milieugroep gezeten en werd ziek van het almaar vechten tégen.

Mijn gedachten kabbelden naar onze leeftijd en vooruitzichten: Frank met een redelijk pensioen, ik zonder. Van een leven vol idealen word je niet rijk. Gelukkig wel wat kunnen sparen, maar als je van zo'n potje maandelijks wat afsnoept, is het zo leeg. Ons hele leven gehuurd, en nu de huurmarkt die compleet verknald is: ellenlange wachtlijsten en torenhoge huren Hoe moest dat, later? Wie kan dat überhaupt nog betalen? Er zijn zoveel mensen met (te) kleine beurs...
En toen stroomden al die thema's ineens samen en een zinnetje sprong glashelder tevoorschijn: We gaan een tiny house bouwen!

Het goede spoor

Ik zag meteen de mogelijkheden, en snapte niet dat ik dat al niet veel eerder had bedacht. Opgewonden werkte ik het idee uit in mijn hoofd. Als we het bij de Schutkooi zouden mogen doen... Ons budget zou net toereikend zijn... Als we het duurzaam zouden doen... Als we onze ecologische voetafdruk konden verkleinen... Ontspullen... Als we er een inspiratieplek van zouden maken... Als we er later ooit een soort coöperatie van konden maken, waar jongeren ook die kans zouden krijgen... Samen bouwen... Talenten bij elkaar leggen... In samenwerking met de aarde... Goed voor het klimaat... Vechten vóór in plaats van tégen!
DIT was het spoor dat ik al die tijd had gezocht! DIT klopte! ALLES klopte! Ik barstte opeens van de energie. Ik geloof dat ik diezelfde avond genezen ben van wat me ook mankeerde.
Weg emmertje.

Oké. Het liep allemaal een beetje anders. Het werd geen tiny house. Ook geen huge, trouwens.
In de volgende blog halen we diep adem en springen in het diepe. Je gaat lezen over kansen, lieve mensen, loslaten en vertrouwen.
Tot dan!

PS: Je kunt je opgeven voor onze nieuwsbrief. De eerste is net verschenen.